Πριν 160 χρόνια, στις 8 Μάρτη 1857, στη Νέα Υόρκη, χιλιάδες
εργάτριες στα εργοστάσια ενδυμάτων και κλωστοϋφαντουργίας, πραγματοποίησαν
μεγαλειώδη απεργία και διαδήλωση, διεκδικώντας ανθρώπινη ζωή, με μείωση των
ωρών εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς και εξίσωση με εκείνους των ανδρών
συναδέλφων τους, δουλειά με δικαιώματα.
Η απεργία και η
διαδήλωση έγινε κόντρα στην πρωτοφανή
τρομοκρατία των εργοδοτών, τις απολύσεις και τους εκβιασμούς, αλλά και την
άγρια επίθεση της αστυνομίας, που με εντολή των βιομηχάνων, έβαψε στο αίμα τη
διαδήλωση.
Με απόφαση της Β’
Διεθνούς Συνδιάσκεψης Σοσιαλιστριών Γυναικών στην Κοπεγχάγη το 1910, μετά από
πρόταση της επαναστάτριας Κλάρας Τσέτκιν, η 8η Μάρτη ορίσθηκε ως Παγκόσμια Μέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας.
Αργότερα και ο ΟΗΕ επικύρωσε αυτή την ημέρα.
Σήμερα, 160
χρόνια μετά ο αγώνας των γυναικών για την πραγματική ισότητα παραμένει
επίκαιρος.
Σήμερα, που
η μερική απασχόληση και το ωρομίσθιο έχει γίνει κανόνας για τις γυναίκες.
Σήμερα, που
νεαρές εργαζόμενες υφίστανται την ανασφάλιστη εργασία και πολλές φορές τις κάθε
είδους παρενοχλήσεις απ’ τα αφεντικά.
Σήμερα, που πολλές
γυναίκες αναγκάζονται να ζουν στο πατρικό σπίτι μέχρι τα 35-40 τους χρόνια.
Σήμερα, που
τα νέα ζευγάρια αδυνατούν να ξεκινήσουν τη ζωή και το νοικοκυριό τους.
Σήμερα, που
γυναίκες 45 και 50 χρονών τρέμουν το φάσμα της ανεργίας και το «ποιος θα με
πάρει σε τέτοια ηλικία σε δουλειά».
Σήμερα, που
κυβερνήσεις και Ευρωπαϊκή Ένωση, στο όνομα μιας δήθεν «ισότητας» προχωρούν στην
αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, και στο
πετσόκομμα των όποιων παροχών, στο χτύπημα της μητρότητας.
Η πραγματική ισότητα σήμερα, βρίσκεται στον αγώνα μαζί με όλους τους εργαζόμενους για μισθούς,
ασφάλιση, δικαιώματα που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες μας. Για τη ζωή που
μας αξίζει.
Σήμερα λοιπόν, είναι
η ώρα για ακόμα πιο δυνατούς κοινούς
αγώνες γυναικών και αντρών.
Χρόνια πολλά στις μητέρες, τις αδερφές, τις κόρες, τις
συζύγους, τις συναδέλφισσές μας.
Χρόνια πολλά σε όλες τις γυναίκες που αγωνίζονται στην
καθημερινότητά τους.
